منزل اول

پرنده دل مان، پر می کشد به 1400 سال پیش. اواخر ذیقعده بود که منادیان و جارچی ها، شهر به شهر با پیک و ندا، همگان را به سفری که طلایه دار آن رسول خدا بود، دعوت می کردند.
شهر پیامبر سراسر هیجان و شور و شعف بود.
این اولین حجی بود که مسلمانان بعد از فتح مکه انجام می دادند. همراه و همسفر شدن با رسول خدا انگیزه خوبی بود که با هر جان کندنی که بود راهی سفر شوند.
خبرهایی در گوشه و کنار شهر پیچیده بود. قرار بود اتفاق عظیمی در این سفر رخ دهد.
خیلی ها نمی دانستند چه واقعه مهمی در راه است اما برخی خواص حدس هایی زده بودند.
روز کوچ راحله ها فرا رسید. یکی با شتر، دیگری با الاغ و برخی ها هم که وسع شان نمی رسید سختی راه را به جان خریدند و پیاده راهی سفر شدند.
ذوق و شوق سفر، پیر و جوان نمی شناخت. حتی زنان باردار هم در میان قافله دلدادگان بودند.
بعضی ها هم، دل خود را راهی کرده هر چند که جسم شان در شهر مانده بود.
میانه راه بود که علی بن ابی طالب با دوازده هزار نفر از اهل یمن، خود را به سیل خروشان جاری شده از جانب یثرب رساندند. همگی لبیگ گویان بعد از بر تن کردن لباس بندگی، راهی شهر امن الهی شدند.
طواف و سعی و عرفات و مشعر را قدم به قدم هم نوا با رسول خدا انجام دادند تا به عید بندگی برسند. با قربانی، صدقات و احسان زیباترین جلوه ی تعبّد را در برابر خالق یکتا رقم زدند. این رهایی از بردگی شیطان بود که این روز را عید کرد.
چند قرن پیش در چنین روزی بود که ابراهیم، مهر بی کرانه پدرانه را کنار گذاشت تا طوق بندگی را به گردان اندازد و روزی ماندگار برای تبلور ایمان به توحید و مرگ تردید برای همه به ماندگار گذارد.
حضرت موسی کلیم لله، هم همچو ابراهیم، سال ها بعد در همین روز بود که، پس از چهل روز نُدبه به درگاه الهی، خداوند بر او منت نهاد و با اعطاء الواح تورات، به ایشان و هم کیشانش شرافتی دو چندان بخشید و خاتم الانبیاء، رحمه للعالمین، هم، مُهر تایید بزرگی و عیدانه بودن را بر پیشانی روز قربان زد و آن را عید نامید و برای عظمت بخشی به آن سخنانی نورانی بخش و هدایت گر را در قالب حدیث همراهی و دوشادوش بودن مصحف شریف و اهل بیت طهارت و جدایی ناپذیری این دو که از انوار الهی برای به بیراهه نرفتن انسانیت است، برای حاضران مسجد خیف مناء و غایبان همه عصرها به یادگار گذاشت.

منزل دوم

لحظه به لحظه به واقعه عظیم، نزدیک و نزدیک تر می شویم. گام بعدی این بود که، دو روز بعد از عید بزرگ قربان، پیامبر(ص) ودیعه ای را به رسم انبیاء سلف، به علی بن ابی طالب داد تا نشانه و تلنگری باشد برای اتفاقاتی که قرار است در روزهای آینده رخ دهد.
سیزدهم ذی الحجه گام بزرگ بعدی از جانب روح الامین جبرائیل امین، برداشته شد و ایشان به رسم ادب و پیام رسانی از جانب حق، علی را امیرالمومنین خواند. گروه کوچکی که خود را از خواص می دانستد از سر اکراه و اجبار به این فرمان تن دادند. برخی دیگر همچون زهرا سلام الله این مسمّی برایشان تازگی نداشت چرا که می دانست همسرش چه جایگاه و مقامی در میان خلایق دارد.
مسلمانان همگی خشنود، از فرصت باقی مانده استفاده کردند و کوله بار خود را پر از معنویت نمودند. از همنشینی با رسول الله بهره بردند تا جهت سوغاتی پیشکش دوستان جاه مانده از سفر کنند.
زیر پوست این شادی اتحاد و قرب الهی، عده ای که متشکل از دو زن و شش مرد بود، در دل کعبه در حال توطئه چینی و سنگ اندازی در برابر واقعه عظیمی بودند که قرار بود در روزهای آینده اتفاق افتد. اینان با ابلیس عهدی شیطانی بستند که تا پای جان به آن وفا دار مانند.
در مقابل، جبهه ایمان از طریق نزول آیات اول سوره تحریم و آیه 74 سوره مبارکه توبه، پیامبر را با خبر نمود. اما رسول الله چون در موقعیت حساسی قرار داشتند و بیم لطمه به برنامه های پیش رو می رفت، صبورانه از آن گذشتند.
روز خروج از مکه، اشک مکه از خروج کعبه ناطق جاری بود. پیامبر ساعاتی قبل از اذان صبح، طواف وداع را انجام داد و پس از نماز صبح راهی مدینه النبی شد.

منزل سوم

دو روز مانده به واقعه عظیم، قافله حجاج با قافله سالاری اشرف الانبیاء به منطقه عُسفان رسیدند. جبرائیل برای چندمین بار بر پیامبرش نازل شد و یکی دیگر از نشانه های واقعه عظیم، را در قالب آیات ” فَوَ رَبِّكَ لَنَسْئَلَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ . عَمَّا كانُوا يَعْمَلُونَ. فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ. إِنَّا كَفَيْناكَ الْمُسْتَهْزِئِين” – 92-95 سوره حجر-
بر ایشان خواند تا انگیزه ای شود برای سرعت دادن به حرکت کاروان ها برای رسیدن به محل مقرر شده.
یک روز بیشتر به واقعه بزرگ نمانده بود که رسول خدا بعد از نماز باشکوه ظهر، با صدای بلند فرمود: خداوندا ! هر آن کس که مومن است محبت علی را در قلب او جای ده و هر کس در دل نفاق دارد و منافق می دانی، هیبت و عظمت علی را در دل او انداز.
با این سخنان، بر اندام منافقین لرزه افتاد و با دیدن موقعیت عظیم و شگفت آور امیرالمومنین، برای عملیاتی کردن نقشه شوم خود از حضرت رخصت خواستند تا زودتر به راه افتند و راهی خانه شوند. پیامبر دلیل این گریزانی را از ایشان جویا شد. چیزی برای گفتن نداشتند. با شرمندگی و علم به فاش شدن برنامه شان مجبور به ادامه همراهی شدند.

منزل چهارم

قافله سالار در کنار آبگیری کوچک در میانه راه با چند درخت کهنسال، دستور توقف داد.
سال ها بود برکه خم، مأمن امنی برای استراحت رهگذران بود.
همان عده انگشت شمار که در طول سفر فکرهای خطرناکی داشتند، این بار برخی از قافله ها را سریع حرکت دادند تا افراد متفرق شوند و پیامبر نتواند سخنانش را تمام آن اجتماع عظیم برساند. پیامبر، صبورانه دستور بازگشت و جمع شدن قطره قطره قافله ها را داد. می بایست دریای خروشانی به پا شود تا بتواند همه آلودگی ها را بشوید و پیام نور را به سرزمین های تشنه معرفت رساند.
اتفاق عظیم و سرنوشت سازی در حال وقوع بود. حماسه ساز این واقعه رسول الله و علی بن ابی طالب بود.
سنگ های آرمیده کنار برکه و جهاز شتران، منبر خاتم رسولان برای رساندن امر پرودگار شدند.
رسول خدا لب را به ثنای خداوند عالمیان گشود. همه جا سکوت بود. فقط صدای دلنشین ایشان فضای صحرا را پر کرده بود.
آتش سوزان آفتاب مانع از دل سپردن به سخنان شان نشد. چشم ها خیره به خاتم الاوصیاء شده بود. همه از خود می پرسیدند چرا این حرف ها را می زنند؟ هدف چیست؟ چه اتفاقی افتاده و این اقرار ها چرا؟
نفس ها در سینه حبس شده بود. رسول خدا دستان علی را به آسمان برد تا همه کائنات از سنگ ها و ریگ های بیابان گرفته تا انسان ها همگی شاهد این حماسه باشند.
حماسه ای که پیامبری پیامبرش و نقطه پایانی همه انبیاء و اوصیاء گذشته در این فرمان الهی جمع شده بود و آن وصی و جانشین شدن سید الوصیّن امیر المومنین علی بن اب طالب بود.
هر کس در دل شک و تردید داشت این پیام برایش تلخ و زقوم بود. آنان که ایمانی استوار داشتند پیام گوارای وجودشان شد و تا ابد این عید برای خود و خاندان شان عیدالله الاکبر شد.
دریای خروشان غدیر جاری است برای هدایت گری همه انسان های آزاده.

یک
وصیت نامه شهیدی همراه عکس در گروه فرستاده شد، با بی میلی نگاهی به متن انداختم، از بین پنجاه کلمه ده واژه بیشتر نتوانستم بخوانم. عکسِ همراه متن را باز کردم. یکی بود لباس تکاورهای سپاه به تن داشت. مثل غنچه ای که از شاخه جدا شده باشد، سرش کنار بدنش روی خاک افتاده بود. اولین چیزی که توجه ام را جلب کرد، آرامش صورتش بود. ناراحت شدم نه از سر و رگ های بریده بلکه از انتشار این گونه تصاویر، فوراً عکس را پاک کردم.
دو
پروفایل مخاطبینم را چک می کردم. عکسی آشنا نظرم را جلب کرد. مطمئن بودم بارها آن را دیده ام. تصویر اسارت جوانی سپاهی به دست فردی که در همان نگاه اول مرا یاد شمر فیلم مختار می انداخت. با بی اعتنایی از کنارش رد شدم.
سه
فیلم های گالری را زیر و رو می کردم، ماشین، تپه شنی و چادر، خیلی حرفی برای گفتن نداشتند. با دیدن خورشیدِ اسیر شده در هاله ای از دود و ناله های بی زبانش به یک باره آتشفشان درونم، فوران کرد.
در آن غروب مظلومانه، حیران و سرگردان به دنبال گمشده ای آشنا می گشتم. نمی دانستم وسط میدان دوست بودم یا دشمن، مات و مبهوت فیلم را نگاه می کردم. جوانی با اندام های استخوانی اش رد شد. مرد بد چهره و فربه ای از پشت سر همراهی اش می کرد. تفاوتشان مثل فرق گل یاس بود کاکتوس. این یکی با گلبرگ های نازک و آن یکی پر از خارهای ریز و دشت.
با تصویری که آن را مولود دست انسان می دانستم، مو نمی زد. اما چگونه از فضای حقیقی سر در آورده بود؟
مرد سپاهی، اسیر دستِ حیوان درّنده ای شده بود اما آن چه چشمانش به دوربین منعکس می کرد، صلابت، شجاعت، شهامت بود.
این همان جوانی بود که در این چند روز شعاع نامش رسانه ها را پر کرده بود.
چشمان پر رمز و رازش از جلوی دیدگانم نمی رفت. با خود می گفتم حتماً موج انفجار او را گرفته که این گونه با آرامش قدم بر می دارد تا این که فیلم لحظه دیدارش با معشوق را دیدم.
در آن جا هم، چشمانش از اقیانوس درونش حکایت ها داشت. می بایست با غواصی در اعماق آن اقیانوس دُرّهای معرفت و ایمان را صید کرد.
قبل از شهادتش بعضی از این گوهرها را در نوشته هایش آورده است، آن جا که شهادت خود را حتمی می بیند و بر سر چگونگی آن چانه می زند. او همه بال های پرواز را یک جا می خواهد از آنِ خود کند، هر چه می تواند اوج گیرد و طرفه العینی با معشوق و اربابش حسین بن علی(علیه السلام) فاصله نداشته باشد.
چهار
ای حجت خدا بر خلایق، این چند روز بارها به عکست خیره شدم، در اعماق چشمانت کندوکاو کردم تا راز آرامشت را بیابم، یک چیز را خوب فهمیدم. تو در آن لحظات روی بال فرشته ها قدم بر می داشتی و برای آسمانی شدن اوج می گرفتی برای همین آرام قدم بر می داشتی و از لابلای خزاین معرفتی ات، رسم حساب و کتاب پر سود را به عاریه گرفتم. چرا که تو حساب دنیا و آخرت دستت بود.
آغوش گرم مادر را دادی و دامان پر مهر و لطف مادرت حضرت زهرا را گرفتی. از دستان پر مهر پدر گذشتی تا افتخار علی اکبرِ، حسین شدن را به دست آوری. پنجره قلبت را به روی فرزند عزیزتر از جانت و یار لحظه های شیرین ات، همسرت؛ بستی تا دُردانه حسین شوی و با نور عرش نشینی ات همه دل های آزاده را نورانیّت بخشی .
سلام بر تو ای حجت زمان و خوشا به لحظه جان دادنت.

وقتی می خواستیم خانه مان را بفروشیم هر دو سه روز یک بار، خریدارها رفت و آمد می کردند.
همیشه در حالت آماده باش بودیم.
هر صدای زنگی که می آمد انگار در شیپور دمیده باشند، از جا می پریدیم. همه دخترها با هم یک تیم تشکیل داده بودیم.
زهرا که از همه کوچکتر بود توپ جمع کن میدان شد. اسباب باز ی ها و لیوان های جا مانده کف سالن را بر می داشت.
فاطمه که تجربه خوبی در زدن آبشار داشت لباس ها و بالش ها را پرتاب می کرد داخل کمد.
من و زینب، کتابها را مرتب روی میز می چیدیم تا بچه زرنگ بودنمان را به همه نشان دهیم.
مامان هم مثل مربی ها از داخل آشپزخانه سفارش های لازم می کرد.
روزهای اول همه چیز مثل باز ی های دوستانه بود. چند روز که گذشت رقابت سخت تر شد. چشمان تماشاچی های خانه، به رنگ سرد و بی رمق دیوارها در آمده بود. ابروهایشان آدم را یاد گل پیچک داخل گلخانه می انداخت.
برای فهم این معناها از عمق چشمانشان، تیمی پژوهشگر متشکل از ما خواهرها، تشکیل شد. بعد از بازی نقش مادر شوهری با چشمانی عقابی، برای انتخاب عروسی زیبا از جنس آهن و سیمان و گچ، با تفحص های فراوان و نشست های ظهرانه و نیمه شبانه، پی بردیم که، تنها ایراد خانه از دیدِ مادر شوهری غرب زده، دیوار داشتن آشپزخانه است.
خریدارها، آشپزخانه دیوار دار نمی پسندیدند.
شرط بله گفتن خواستگارها یعنی همان خریدارهای خانه، فقط یک کلام بود ” اُپن باشه". مثل خیلی چیزهای دیگر، تب اُپن بودن به خرید خانه هم کشیده شده بود.

هر چه پیش خودش فکر می کرد متوجه نمی شد چرا از دستش ناراحت است؟ تمام این چند روز  راکه با هم بودند مرور کرد اما چیزی به ذهنش نمی رسید. از قیافه درهم رفته، بی حالی و نگاه هایی که از او می دزدید دیگر مطمئن بود همسرش از دستش دلخور است.

اما چرا همه چیز مثل همیشه سرجایش بود؟ حرف هایش را که درست و محترمانه زده بود. رفتارهایش هم مثل همیشه بود. پس ناراحتی برای چه؟ باید از خودش می پرسید اما اگر طفره می رفت و جواب نمی داد چه؟

همین طور که بی حوصله کانال تلویزیون را عوض می کرد دید شبکه چهار  آقای روانشناسی را نشان می دهد که می گفت: همیشه مشکل بر سر گفته ها نیست گاهی اوقات نگفته ها مشکل سازترند.

حرفش به دلش نشست. با خودش فکر کرد. گره کار همین جا بود. درست است این دفعه نگفته هایی که بهتر بود گفته شود مشکل ایجاد کرده است. اگر بعضی از جملات را زیباتر به همسرش بیان کرده بود حالا او دلگیر نبود. حرف هایش بی احترامی نبود اما صمیمیتش کم بود. نگفته هایی که اگر گفته می شد زندگی شان را زیباتر می کرد.

چشم که بر هم زدم دیدم زمان مثل برق گذشته. مهلت قرارداد اجاره خانه تمام شده بود. انگار همین دیروز اسباب کشی کرده بودیم. هنوز یک ماه تا پایان قرارداد وقت داشتیم. باید یکی از دو راه پیش رو را انتخاب می کردیم یا مبلغ ودیعه و اجاره خانه را که صاحب خانه اضافه کرده بود، می پذیرفتیم یا دنبال خانه ارزان تری می گشتیم.
دیگر از این خانه به آن خانه شدن خسته شده بودم. اجاره نشین ها آرامش گم شده ای دارند که تا صاحب خانه نشوند پیدایش نمی کنند.
 راه سومی هم پیش رویمان بود. آن هم راضی کردن صاحب خانه بود. با کلی صحبت و چانه زدن و کمی تخفیف قرارداد مان را تمدید کردیم. اگر قرار باشد هر سال خانه را عوض کنیم که طی چند سال از اسباب و اثاثیه آدم چیزی نمی ماند. آخرهر چقدر هم دقت به خرج بدهی محال است چیزی نشکند یا رد اسباب کشی روی وسایل نماند.
هنوز چند ماهی از تمدید قرارداد مان نگذشته بود. یک روز همسرم گفت جمع کن همین امروز فردا باید از این جا بریم. خیلی برایم سخت و غیره منتظره بود. با ناراحتی گفتم کجا؟ چرا باید بریم؟ صاحب خانه با خواهش و التماس گفته بود خالی کنید. هفته دیگه عروسی برادرمه. هر چی دنبال… دیگر حرفهایش را نمی شنیدم. تازه خیالم راحت شده بود که امسال بار اسباب کشی از دوش مان افتاده.
دل کندن از خانه ای که بزرگ شدن دخترم را در آن دیده بودم برایم خیلی ناراحت کننده بود. خاطرات این دوسال و چند ماه مدام جلوی چشمانم رژه می رفت. تازه راه افتادنش، تاب تاب بازی کردنش، درختانی که همراه دخترم قد کشیده بودند. خیلی سخت بود.!
دیدم وابسته ی خانه ای شده ام که مال خودمان نیست. می دانستم  دیر یا زود باید از آن جا بلند شویم. اماهمین ناگهانی و بی مقدمه بودنش برایم تلنگر بود. تازه فهمیدم چقدر دلبسته دنیایی شده ام که محل گذر است. ازخودم دلگیر شدم…