چهار پنج سال پیش خودم را مقید کرده بودم به اینکه بعد از نماز صبح نخوابم. واقعا هم نمی‌خوابیدم. هر روز صبح شاهدِ آرام آرام روشن شدنِ هوا بودم تا وقتی که خورشید طلوع می‌کرد. اینکه مات بودنِ رنگِ پرده اتاقم کم کم می‌رفت رو به آبی کمرنگ و سفید و سفید تر می‌شد. بعد یک نورِ زردِ کمرنگِ خوشگل یواشکی از گوشه پرده اتاقم خودش را بهم نشان می‌داد.
این دقیقا همان لحظه ای بود که دلم می خواست دوباره بخوابم تا وقتی که از شدتِ تابشِ آفتاب و گرم شدنِ اتاقم از خواب بیدار شوم.
این روزها بیشتر اوقات بین الطلوعین را خوابم.
تا به حال جایی نخوانده‌ام و از کسی هم نشنیده‌ام اما انگار بهم الهام شده باشد به خودم می‌گویم اگر بعد از نماز صبح تا وقتی که نورِ زردِ کمرنگ دیده شود مشغولِ ذکر گفتن و دعا خواندن باشم ممکن است ذائقه ام تغییر کند و به جایِ خواب، بیدار بودن رو ترجیح دهم. درست مثلِ خورشید… راستی شما هم تا حالا صدایِ ذکر گفتنش را موقع بیرون آمدن از پشتِ کوه‌ها شنیده‌اید؟

تعطیلات تابستان را به خاطر کلاس قرآنی که در کتابخانه روستایمان برگزار می شد خیلی دوست داشتم. مؤسسه قرآنی مربی قرآن از شهر دعوت می کرد. مربی ها زود با بچه های کلاس اخت می شدند. برای همین یک مربی چندین تابستان به روستای ما می آمد. خانم گلکار یکی از همین مربی ها بود. بس که خوشرو، مهربان و دوس داشتنی بود همه طالب آمدنش بودند..
آن سال هم مثل همیشه خانم گلکار از اول تابستان آمد. من وزهرا دوستم با تشویق ایشان شروع به حفظ قرآن کرده بودیم. هر روز قبل و بعد از کلاس ما دونفر با هم کار می کردیم.
آخرهای تیرماه یک روز حالم خوب نبود. بود ساعت از یک ظهر گذشته بود. نگران بودم نتوانم با این حالم بروم کلاس. در همین فکر و خیال ها بودم که یهو صدای مادرم آمد.

امروز با این وضعت پا نشی بری کلاس.

از چیزی که می ترسیدم داشت برایم اتفاق می افتاد. گفتم نه! چیزی نیس، خوب شدم. یواشکی از نگاهش فرار کردم. رفتم لباس پوشیدم که بروم. پایم را که از در اتاق گذاشتم بیرون دوباره صدای مادرم از آن یکی اتاق آمد.

دختر توی این گرما بدتر می شی. نری مگه چی می شه؟

خودم را به نشنیدن زدم. از خانه آمدم بیرون. خانه مان تا کلاس قرآن دور بود. گرمای هوا بدجوری توی صورتم می زد. قدم که بر می داشتم انگار خاک هم از گرما فرار می کرد و روی کفش هایم می نشست.

وقتی رفتم سر کلاس، زهرا تا مرا دیدم فهمید مثل همیشه سرحال نیستم. رفت یک لیوان آب خنک برایم آورد. چند لحظه بعد ازم خواست قرآن حفظی را از همدیگر بپرسیم. حالم خوب نبود گفتم بگذاریم برای یک روز دیگر. قبول کرد. همین جور بی حال فقط به صفحه قرآنی که قرار بود به خانم گلکار جواب بدیم زل زده بودم. با صدای صلوات بچه ها به خودم آمدم. اصلا نفهمیده بودم خانم گلکار کی آمده بود.
نمی دانم چرا آمده بودم کلاس وقتی نمی توانستم هیچی ازش بفهمم. دلم می خواست زودتر بروم خانه و دراز بکشم. با زهرا که از کتابخانه آمدیم بیرون. حال و حوصله نداشتم مثل هر روز باهاش حرف بزنم. هر چه می گفت فقط گوش می کردم. بین راه زهرا از من جدا می شد. یک تکه از راه را تنها می شدم. زهرا خداحافظی کرد و رفت. تا خانه همه اش ذهنم درگیر بود که نکند نتوانم حفظ قرآن را ادامه دهم. نمی خواستم سفر مشهدی که خانم گلکار قولش را داه بود از دستم برود. تا حالا مشهد نرفته بودم. دوست داشتم آخر همین کلاس بروم زیارت.
رسیدم خانه نا نداشتم.
از داخل وسایلم یک نوار مداحی امام رضایی پیدا کردم. گذاشتمش توی ضبط.
اغنیا مکه روند و فقرا سوی تو آیند جان به قربان تو جانا که حج فقرایی
گفته ای هر که بیاد زیارتم من سه جا میام به دادش می رسم…
رسید به این جا زدم زیر گریه. همه فکر می کردند گریه ام به خاطر حال نداری ام است. مادربزرگم بیشتر از همه حواسش جمع حالم بود. گفت این دلش رفته جای دیگه بذارین تو حال خودش باشه.
آخر کلاس های تابستانی به آرزویم رسیدم. از خوشی داشتم پردر می آوردم. حالم دست خودم نبود. موقع حرکت یکی از بچه ها بهم هدیه ای دادم به جای تشکر داشتم بهش می گفتم قابل نداره.
توی مشهد گنبد را که دیدیم مداح شروع کرد به خواندن
ای صفای قلب زارم، هر چه دارم از تو دارم
تا قیامت ای رضا جان سر زکویت برندارم
منم خاک درت غلام و نوکرت
به جان فاطمه مرانی از درت

دلم شکست. با خودم گفتم مگر می شود امام رضا ما را از یک مؤسسه خیریه به نام مادرشان فاطمه زهرا قرآن را یاد گرفته ایم از لطفش محروم کند؟ از آن موقع تا الان چندین مرتبه زیارت رفته ام و هر بار هم با نام قرآن و نام مبارک حضرت زهرا و رایگان بوده .

 ظهر بود. هوای گرم تابستان صورت هر عابری را گلدار می کرد. توی ایستگاه منتظر اتوبوس روی صندلی نشستم، انگار تمام خستگی هایم روی زمین می نشست تا به خودم آمدم خانم میانسالی با یک کیسه نایلونی کنارم نشسته بود.

     از نوشته روی نایلونش معلوم بود تازه از فروشگاه روبروی ایستگاه خرید کرده. داخل کیسه نایلونی اش نگاهی انداخت همزمان زیر لب چیزی با خودش زمزمه می کرد. نگاهی هم به من انداخت. با لبخندی نگاه خسته اما امیدوارش را میزبانی کردم.

همان لحظه  دستش  را داخل کیسه نایلونی کرد یک پاکت چای بیرون آورد. گفت الان خریدم برای فروش. نمی خوای؟ گفتم: «نه مادر جان ممنون.»

دوباره دستش را داخل همان کیسه برد.  یک شیشه عسل بیرون کشید و بهم نشان داد. گفت: «ببین عسل  شفاف و خوش رنگیه هم برا صبحانه و هم برا خیلی بیماری ها. خوبه توی خونه باشه، نمی خوای؟» قیمتش را هم گفت. اما قیمتش کمی گران بود. گفتم: «نه مادر جان پول همراهم نیست که خرید کنم.»

نگاهی به دستان خشکی زده ام کرد و یک کرم مرطوب کننده از همون کیسه بیرون کشید، گفت: «ببین مرطوب کننده خوبیه. هم بوی خوبی داره و هم چربیش مناسبه، از اون چیزاییه که دخترا اهمیت میدن» گفتم مادر جان من اصلا پولی همرام نیست که بخوام چیزی بخرم شرمنده روی ماهتون. نگاهی بهم انداخت انگار باور نمی کرد که من حتی پول خرید یک کرم مرطوب کننده هم همراهم نیست. نمی دانستم چه بگویم که باور کند هیچ پولی جز کرایه اتوبوس تا خونه ندارم.

    نگاهی به خیابان کردم اتوبوس کم کم نزدیک می شد من از جا بلند شدم با همون تبسم اولیه از خانم عذرخواهی و خداحافظی کردم. و خانم زیر لب با خودش می گفت این روزها کسی پول خرید نداره و گرنه همه همه چی لازم دارند، خدا رزق بابرکت و حلال بده انشاءالله…

اول تیرماه سال ۱۳۹۱ مصادف با اول شعبان المعظم پسرم امیرعلی را خدا به ما داد. درست همان روز شوهرم باید خودش را در یکی از یگان های ارتشی خاش در سیستان و بلوچستان معرفی می کرد. چند روز قبلش از کرمان رفته بودیم قم. می خواستیم پسرم در شهری که دوستش داشتیم و دوقلوهایمان آن جا دنیا آمده بودند، به دنیا بیاید. روز سوم تولدش، یکی از دوستان مان هماهنگ کرد شیخ عیسی خادم امام خمینی(ره) در گوشش اذان و اقامه گفت. بعد از نام گذاری امیرعلی را بردیم حرم. چند روز خانه دوستم بودیم.

همسرم با تأخیر خودش را به یگان جدید معرفی کرد. به هرکس می گفتیم دنیا آمدن پسرم مصادف با انتقالی مان به خاش بوده، می گفتند چقدر بد قدم! این حرف ها خیلی ناراحتم می کرد. چرا باید هنوز هم بین مردم چنین افکار جاهلانه ای وجود داشته باشد؟ تولد یک طفل معصوم چه ربطی به انتقالی محل کار پدرش دارد؟

گذشت تا یک سال بعد که خانوادگی رفتیم زیارت امام رضا(علیه السلام). این اولین زیارت امیر علی بود. فردا برای زیارت رفتیم حرم. امیر علی بغلم خواب بود. خانمی که وسایلم را می گشت، گفت چادرتون رو باز کنید تا بچه رو ببینم. بازرسی که تمام شد اشاره کرد گوشه همان ورودی منتظر بمانیم. نگران شدم. من که چیز مشکوکی نداشتم. طاقت نیاوردم. علت را پرسیدم. گفتند چند لحظه صبر کنین تا خلوت بشه می گیم بهتون. چند دقیقه بعد خانم خادم یک دست لباس بچگانه خوشگل از کیفش در آورد. گفت: این رو یک نفر نذر کرده برای زائر یک ساله امام رضا. قسمت بچه شما بود. از خوشحالی روی پا بند نبودم. اشکم داشت در می آمد.

آن زیارت هیچ وقت فراموشم نمی شود. این ماجرا را به فال نیک گرفتم که امیر علی من، فاطمه و محمدم ان شاءالله از محبین واقعی ائمه خواهند بود و عنایت اهل بیت علیهم السلام همواره روشنگر راه شان خواهد بود.

وقتی هجوم بی امان نگاه های هرزه به سویت پرتاب می شود بترس و از این ترست به خود ببال که دختراگی یعنی این.

وقتی دست های شیطان صفت و کرکس های گرسنه ،خیال ربایش مرد زندگیت را دارند، بخیل باش و با چنگ و دندان زندگیت را نگه دار که زنانگی یعنی این.

وقتی فرزندت را موج های ناجوانمرد بدی و رذالت در برگرفته، خودت را به دریا بزن و فنا شو و فرزندت را نجات بده که مادرانگی یعنی این.

وقتی تازیانه های عمر و رگبار پیری و رخوت والدینت را نشانه می گیرند، کمر راست کن و کمرشان باش که دخترانگی یعنی این.

دختر بودن، مادر بودن و کلا زن بودن موهبتی است که سهم هر کس نمی شود.

اگر می خواهی زندگی کنی، دخترانگی کن که دختر، لبخند خدا به زندگی است.