دوسال پیش مرحله دوم مسابقات مفاهیم نزاجا بیرجند برگزار شد. اعلام کردند نفرات برتر برای مرحله بعد همراه خانواده به مشهد اعزام می شوند. نفر دوم شده بودم. خوشحال بودم که تولد امام رضا را مشهدیم. شوهرم تا شنید از ذوق تقویمش را مثل همیشه از جیبش در آورد. زمان رفت و برگشت مان را علامت زد.

یک روز مانده به سفر، داشتم ساک مان را می بستم که همسرم آمد خانه. ذوق و شوق من و بچه ها را که دید بی هیچ عکس العملی رفت توی خودش. اولش فکر کردم اتفاقی افتاده، پرسیدم چیزی شده؟ یواش، بدون این که بچه ها بفهمند گفت وسایل منو جمع نکن. گفتم چرا؟ گفت همکارم که رفته بود مرخصی براش مشکلی پیش اومده و نمی تونه برگرده. من باید جاش وایسم. کارد می زدی خونم در نمی آمد. گفتم چرا قبول کردی؟ این تازه اول غرغرها بود. شوهرم انگار نه خانی آمده نه خانی رفته، با آرامش گفت بالاخره ما همکاریم و باید همدیگه رو درک کنیم. حرف هایش قانع کننده بود اما این همه خوشحالی خودم و بچه ها چه می شد؟

گفتم پس یعنی مشهد بی مشهد؟

گفت نه! با یکی از همکارای دیگه که مشهدین صحبت کردم. فردا دارن می رن مشهد. شما رو هم با خودشون می برن. برگشتنی هم با هم برمی گردین.

راضی نمی شدم. مزه سفر به این بود که همه با هم باشیم. برای این که قانعم کند ادامه داد اگه با مسئولین تهران صحبت کنم قطعا قبول می کنن بیام ولی وجدانم اجازه نمی ده خلاف قانون ازشون درخواست کنم و محل کار رو بدون نیرو ول کنم. کوتاه آمدم.

صبح راهی شدیم. جای خالی همسرم معلوم بود. بچه ها هم مدام می گفتند بابا کو؟ توی دلم هم چنان ناراحت بودم. ولی بیشتر از کار شوهرم تعجب می کردم. می دانستم عاشق زیارت است. می توانست با یک تلفن، بدون هیچ اشکال شرعی بیاید پابوس امام رضا. ولی این کار را نکرد.

روز دومی که مشهد بودیم همسرم زنگ زد. بعد از سلام و احوال پرسی بهش گفتم کاش میومدی. گفت اتفاقا می خوام بیام. جا خوردم. گفتم واقعا؟ گفت بله! امروز از تهران بهم زنگ زدند. کارمند نمونه شدم. یک هفته تشویقی مشهد بهم دادند. تاریخ حرکتش دقیقا روزی بود که دوره ما تمام می شد. باورم نمی شد. برای نماز ظهر که رفتم حرم نیت ده روز کردم. نمازم را کامل خواندم.

یقین داشتم همسرم را خود امام رضا دعوت کرده. هرکس می شنید کارمند نمونه شده تعجب می کرد. اولین سوالی هم که می کردند این بود، با این سنوات کم چطور انتخاب شده؟ فقط خودمان می دانستیم پشت پرده چه گذشته. کارمند نمونه شدن بهانه بود. همسرم هدیه اخلاصش را گرفته بود.

اول تیرماه سال ۱۳۹۱ مصادف با اول شعبان المعظم پسرم امیرعلی را خدا به ما داد. درست همان روز شوهرم باید خودش را در یکی از یگان های ارتشی خاش در سیستان و بلوچستان معرفی می کرد. چند روز قبلش از کرمان رفته بودیم قم. می خواستیم پسرم در شهری که دوستش داشتیم و دوقلوهایمان آن جا دنیا آمده بودند، به دنیا بیاید. روز سوم تولدش، یکی از دوستان مان هماهنگ کرد شیخ عیسی خادم امام خمینی(ره) در گوشش اذان و اقامه گفت. بعد از نام گذاری امیرعلی را بردیم حرم. چند روز خانه دوستم بودیم.

همسرم با تأخیر خودش را به یگان جدید معرفی کرد. به هرکس می گفتیم دنیا آمدن پسرم مصادف با انتقالی مان به خاش بوده، می گفتند چقدر بد قدم! این حرف ها خیلی ناراحتم می کرد. چرا باید هنوز هم بین مردم چنین افکار جاهلانه ای وجود داشته باشد؟ تولد یک طفل معصوم چه ربطی به انتقالی محل کار پدرش دارد؟

گذشت تا یک سال بعد که خانوادگی رفتیم زیارت امام رضا(علیه السلام). این اولین زیارت امیر علی بود. فردا برای زیارت رفتیم حرم. امیر علی بغلم خواب بود. خانمی که وسایلم را می گشت، گفت چادرتون رو باز کنید تا بچه رو ببینم. بازرسی که تمام شد اشاره کرد گوشه همان ورودی منتظر بمانیم. نگران شدم. من که چیز مشکوکی نداشتم. طاقت نیاوردم. علت را پرسیدم. گفتند چند لحظه صبر کنین تا خلوت بشه می گیم بهتون. چند دقیقه بعد خانم خادم یک دست لباس بچگانه خوشگل از کیفش در آورد. گفت: این رو یک نفر نذر کرده برای زائر یک ساله امام رضا. قسمت بچه شما بود. از خوشحالی روی پا بند نبودم. اشکم داشت در می آمد.

آن زیارت هیچ وقت فراموشم نمی شود. این ماجرا را به فال نیک گرفتم که امیر علی من، فاطمه و محمدم ان شاءالله از محبین واقعی ائمه خواهند بود و عنایت اهل بیت علیهم السلام همواره روشنگر راه شان خواهد بود.

گرد پیری برسر داشت و این چهره اش را دلنشین تر کرده بود.

قامتش هر چند لرزان بود اما هنوز گام هایش همچنان پر هیبت و با شکوه می نمود.
شاید در نیمه شبی بوده باشد که صورتش را به سوی گنبد طلای امام مهربانی ها گردانیده و در دل چنین نجوا کرده باشد: امشب منتظر جوابت هستم آقا
و بعد همین که قلم را به عشق امام رضا به دست گرفته باشد کلمات این غزل خودشان بر روی کاغذ چنین صف کشیده باشند:
مضمون بکر، غیر تو پیدا نمی کنم
تا مدح توست، لب به سخن وا نمی کنم…

آن شب، جمعیت سرتاسر سالن را فرا گرفته بود. اما غلامرضا تنها خواسته اش پذیرش غلامی اش از امام بود. میان اسم و مسمّا پیوندی هست به یقین.
نگاهی به آسمان کرد. صدایش را صاف کرد و خواند.

مضمون بکر، غیر تو پیدا نمی کنم
تا مدح توست، لب به سخن وا نمی کنم
نامم اگر غلام رضا هست خویش را
با نردبان اسم تو بالا نمی کنم

چند ساعت از پایان شب شعر نگذشته بود که امام رئوف مزد غلامش را قبل از آنکه عرقش خشک شود، پرداخت کرد. غلامِ رضایی اش امضا شد.

پیشکشی ناچیز به روح بزرگ شاعر اهل بیت #غلامرضا_شکوهی که بعد از تقدیم آخرین شعرش به امام رضا، آسمانی شد.

تازگی ها نازک نارنجی شده ام مثل دختر بچه ها. کسی نیست دعوایم کند اما زندگی بی پستی بلندی می شود مگر؟ کم که می آورم هوای شانه ی بابایی را می کنم که بدوم و خودم را بیندازم توی بغلش و دست بکشد توی موهایم و نگذارد بغض کنم و نخواهد اشکم را ببیند. این روزها تا غم می آید توی دلم، هی می نشینم با تو به حرف زدن. تند تند، با بغض، بی بغض، با اشک بی اشک، بی صدا و بی صدا…
ته همه ی حرف هایم هم، می دوم تا روی شانه های مهربان تو.
مثل همین امروز ظهر…
این روزها را فقط باید مشهد می بود و میان صحن ها راه رفت و در ملغمه سکرآور اشک و شادی زائرانت غوطه خورد.
کاش می شد امروزصبح علی الطلوع را صحن گوهر شاد بود. توی ایوان مقصوره رو به روی گنبد طلا و یک آقایی که چفیه بر صورت، دم گرفته باشد:
شنیدم سجیتکم الکرم
شما رو رها کنم کجا برم
تو که آخر گره رو وا می کنی
پس چرا امروز و فردا می کنی؟

?ولادت حضرت انیس النفوس علی بن موسی الرضا علیه السلام مبارک باد?