یکیک
 عصر که داشتم می رفتم هیئت، توی راه، پیش تر از من، پسرکی دلبرانه، دست توی دست مادرش؛ داشت شکّر زبانی می کرد و خروار خروار قند توی دل من آب. از پشت سر چقّدر قربان قد و بالایش رفتم، بماند.

شما که غریبه نیستید، همان لحظه توی خیال‌م آمد پسرم به این سن که برسد با خودم بیاورم‌ش مجلس عزای ارباب و…

دو
 آه! وسط روضه که علی علی گفتن ها شروع شد، تازه یاد پسرکم افتاد که توی خیالم سه ساله کرده بودم‌ش.

حالا مگر می‌شد دل کند ازش؟

با این که دل کندن جان‌کاه مادرم از پسران‌ش را دیده‌ام ولی تا این لحظه، هر چه می‌کنم نمی‌توانم راضی بشوم به نبودن و ندیدن این قدّ و بالا … اصلا! 
سه
مادر نیستم. اما بارها نشسته‌ام برای پسر بزرگ نداشته‌ام که ممکن است در جنگ شهید شود، گریه کرده‌ام.

#روضه_علی‌اکبر_لیلا

بیست و چند ساله به نظر می رسید، با اندامی متوسط و موهایی کوتاه. روشنی چشمهایش به آفتابِ نیم روز می ماند با لبخندی بر لب و گامهایی استوار.

روبروی درِ بیمارستان ایستاد. دسته های ویلچر را در دستش جابه جا و محکم کرد. روی ویلچر خانم سالمند درشت هیکلی نشسته بود که شرمِ نشستن بر صندلی چرخدار، از نگاهش به راحتی خوانده می شد.

پسرِجوان، نفس عمیقی کشید و از سر بالایی ورودی بیمارستان(رمپ)، پیرزن را که به نظر می آمد مادرش است، بالا آورد.

ناگهان مثل این که نگاهِ سنگینِ مردم به ویلچر و معذب بودن مادرش را حس کرده باشد، سعی کرد سرعت گامهایش را بیشتر کند تا عذابِ پیرزن کمتر شود.

از ورودی بیمارستان که گذشت به درِنگهبانی رسید تا خواست ویلچر را رد کند، پای پیرزن به کناره ی در برخورد کرد و صدای ناله اش بلند شد.

مادر… یواش تر…!!

جوان مضطرب و نگران، خم شد. پای مادرش را بوسید.

تمامی نگاه ها به سوی او برگشت. اما این بار نگاه ها سنگین نبود. فقط نگاه ِتحسین و حسرت بود

نگاه به لبی که بر پای مادر بود و بوسه ای که مادر به سَرِ فرزندش می زد.

شب بود. حوالی خنکا و آرامش مطلق شبانگاهی. شاید هم دمدم های صبح. خواب چشمانم را چهار قبضه در اختیار گرفته بود. یک دفعه صدایی مثل تیغ، فرو رفت توی آرامش خوابم.

بلند شدم اطرافم را نگاه کردم. صدای یک بچه گربه بود. مثل اینکه موقع جا به جایی روی دیوار  از دهان مادرش به زمین افتاده بود.

گربه مادر روی دیوار بود و بچه گربه کف زمین. مادر از بالا ناله گریه مانندی می کرد، بچه هم از پایین.

مادر نمی توانست پایین بیاید چون جای بچه وسط صندوق های کنار دیوار آن قدر تنگ بود که جای مادر نمی شد. بچه گربه هم هنوز بلد نشده بالا برود. از شدت ضعف هر دو طرف نالان بودند.

به سراغ صندوق ها رفتم. نگاه هراسان گربه مادر را کاملا حس می کردم . صندوق ها را کنار زدم. بلافاصله خودم هم کنار کشیدم  تا ترس مادر از بین برود. تا رفتم آن طرف، سریع پرید روی صندوق ها. بچه اش را دندان گرفت و رفت روی دیوار. همان جا نشست و شروع کرد به لیسیدنش.

با خودم فکر می کردم فرزندان طلاق  در کدام صندوق و حصار اسیر می شوند که صدای ناله و گریه شان را حتی مادران شان هم نمی شنوند که به دادشان برسند. یک گربه نمی تواند از فرزندش دل بکند.  آدمیت کجا گم شده که مادر، به داد فرزند اسیرش نمی رسد؟

همیشه دلم می‌خواست وقتی ازدواج کردم صاحب یک دختر بشوم. عشق و علاقه به دختر بدجوری وجودم را فراگرفته بود. برخلاف بعضی از اطرافیانم که مدام بدی دختر را می‌گفتند من ته دلم یک حس عجیبی به ش داشتم. باردار که بودم همه اش به دخترم فکر می‌کردم. حتی چند تا لباس دخترانه خوشگل هم برایش گرفته بودم. وقتی دخترهای ناز نازی دور و برم را می دیدم دلم قنج می‌رفت برایشان. خودم را مادر یکی از این فرشته ها تصور می‌کردم. اصلا به نظرم تمام زیبایی ها می توانست در یک دختر بچه جمع شود. 

فکر کنید موهای زیبایش را از دو طرف ببندی و لباس خوشگل صورتی گل دارش را تنش کنی و بعد بنشینی یک دل سیر نگاهش کنی و از مادر بودنت لذت ببری.

روز سونوگرافی سلامت رسید. می‌دانستم دکتر این دفعه جنسیت بچه ام را می‌گوید.
با خواهرم رفتیم سونوگرافی. نمی‌توانستم یک جا بند شوم. آن قدر آمدم و رفتم تا نوبتم شد. کاش می شد نتیجه همانی شود که دلم می خواست. بعد از انجام سونو برای شنیدن جنسیت بچه، قلبم به تالاپ و تولوپ افتاده بود. با رؤیایم فاصله زیادی نداشتم. وقتی خانم سونوگرافیست گفت پسره، یک دفعه ته دلم خالی شد. آمادگی اش را نداشتم. گفتم پسر! نمی توانم بهش فکر هم بکنم. خوب بود خواهرم همراهم بود که دلداری ام بدهد.

جواب سونوگرافی  را بردم به دکترم نشان بدهم. هنوز هم امیدوارم بودم. خانم دکتر وقتی برگه را نگاه کرد گفت خب مبارکه بچه تون هم که دختره. گفتم چی؟ دختر؟ تعجبم را که دید، پرسید اونجا بهتون نگفتن؟ گفتم چرا اما گفتند پسره. گفت یا شما اشتباه شنیدید یا دکتر اشتباه نوشته. خدا خدا می کردم اشتباه شنیده باشم. به همسرم  زنگ زدم و قضیه پسر بودن را گفتم. هر دو شوکه شده بودیم. چون او هم مثل من عاشق دختر بود.  

دو ماه بعد دوباره نوبت داشتم. قبل از رفتن قرار نداشتم. وقتی به مطب رسیدم دیدم جزء آخرین نفرات هستم. همین نگرانی ام را بیشتر می کرد. وارد که شدم نگاه آرام و مهربان خانم دکتر با لبخند همیشگی اش مثل آب روی آتش بود. با صدای گرمش اول حال و احوال خودم و بعد کوچولویم را پرسید. با لبخند، خوبم، خوبه ای  تحویلش دادم. می خواستم زودتر برود سر اصل مطلب. برگه سونوگرافی را از کیفم بیرون آوردم و روی میز گذاشتم. مهربانی خانم دکتر به جای خودش اما این دلیل نمی شد که واقعیت را نگوید. با همان لبخند گفت بچه تون پسره. این بار سعی کردم لبخند بهتری تحویلش دهم. تسلیم شده بودم. به نظرم خداوند این رحمت را راحت به هر کسی نمی‌دهد.

الان خدا را شکر پسرم دوسال و نیمه است. خیلی دوستش دارم اما باز هم بی صبرانه منتظرم فرزند بعدی ام دختر باشد، آن هم دختری فاطمی.