حضرت امیر علیه السلام در خطبه ۵۳ نهج البلاغه می فرماید:
“کمال قربانی در این است که گوش و چشم آن سالم باشد، هر گاه گوش و چشم سالم بود قربانی کامل و تمام است…”
این شرایط ظاهری قربانی است.
اگر قرار باشد قربانی وسیله قرب باشد چه؟
معلوم است سلامت گوش و چشم و در واقع تقوایش مهم است.
وقتی برای خدا از گناهان گفتاری و شنیداری پرهیز کردیم و خواست او مقدم بر خواسته های دلمان شد، عید قربان برایمان می‌شود روز تقرّب به حق تعالی.

سر بنه در کف، برو در كوى دوست

تا چو اسماعيل، قربانت كنند…

خستگی از نگاهش می بارید. بی توجه به شلوغی خیابان ها، نگاهش را به زمین دوخته بود. بی پروا از میان ماشین ها و آدم ها رد می شد. حتی صدای بوق ممتدِ ماشین های کوچک و بزرگ هم او را به خود نیاورد.

امروز چندمین روزی بود که از کارش اخراج شده بود. کاری که هر چند باب میلش نبود ولی برای گذرانِ زندگی به آن محتاج بود. نگاه منتظر دخترش را تصور می کرد.

برای چندمین روز باید با خجالت جواب همیشگی را به او می داد بابا برام دعا کن … کار گیرم بیاد آن وقت برات حتما عروسکی که دوست داری را می گیرم. دعا کن دعا!

صدای اذان مسجد او را از خیال دخترکش بیرون آورد. به سمت مسجد روانه شد. کنار حوض زیبای آبی رنگ وسط ِمسجد نشست. با نا امیدی دستی به آب حوض زد. آرام آرام وضو گرفت.

ناگهان صدای اذان قطع شد. پیرمردی که به نظر می رسد خادم مسجد است سراسیمه خود را به حیاط رساند. داد زد اینجا کسی از برقکاری سر در میاره؟ حبیب با صدای پیرمرد به خودش آمد. بله حاج آقا من برقکارم. مشکلی پیش اومده؟

پیرمرد دست حبیب را گرفت و به سمتِ محل اتصالی سیم ها برد. حبیب با ابزار پیرمرد به راحتی مشکل برق را حل کرد. دوباره صدای اذان در حیاط پیچید.

نگاهی به آسمان کرد و زیر لب گفت “خدایا صدای اذانت را وصل کردم تو هم صدای من را بشنو” هنوز نگاهش غرق آسمان بود که موبایلش زنگ زد. صاحبکارش بود. کار جدیدی گرفته بود. خواست دوباره برگردد سرکارش.

نگاهش به سنگ نوشته دیوار مسجد افتاد یا ایها الذین امنوا استعینوا بالصبر و الصلاة

 پرسیدم:

خودت به من بگو

بهشت تو کجای این جهنمه؟

 با لبخند جواب داد:

سَیَجعَلُ اللّهُ بَعدَ عُسرً یُسرًا

خداوند به زودی بعد از سختی ها آسانی قرار می دهد.

سوره طلاق آیه ۷

#بازآفرینی_محتوای_دینی

ناراحت بود. مدام با خودش فکر می کرد چقدر مشکلاتم در زندگی زیاد است. مثل بچه ای که مادرش را گم کرده می خواست گریه کند. صدای زنگ گوشی، رشته افکارش را پاره کرد. بی حوصله به سمتش رفت. خواهرش بود. بعد از احوال پرسی کوتاهی یک دفعه هق هق کنان زد زیر گریه. ذهنش درگیر بود با گریه خواهرش درگیرتر شد. مات و مبهوت گفت چی شده؟ چرا ناراحتی؟

- صبح خواهرشوهرم اومد هرچی از دهنش در اومد بهم گفت و رفت. هنوز از دعوای پر سرو صدای قبلی ش مگر چند روز گذشته بود؟

خواهرش را دلداری داد. حالا ناراحتی خواهرش هم اضافه شده بود.

گوشی را که قطع کرد دوستش پیامک زد.

- شماره دکتر قاسمی رو داری؟

- واسه چی می خوای؟

- چند روزه دلم درد می کنه. چندتا دکتر هم رفتم خوب نشدم. می خوام برم پیشش.

نوشت بد نباشه. خیلی ناراحت شدم و شماره را پیامک کرد.

 اصلا حوصله نداشت. با خودش گفت تا سوپرمارکت سرکوچه راهی نیست. بروم  پنیر و چند تا تخم مرغ بگیرم تا حوصله م سر جاش بیاد. هنوز به سرکوچه نرسیده بود دید خانم همسایه گریه می کند. همه دورش جمع شده بودند. رفت جلو. همسایه های دیگر داشتند بهش دلداری می دادند. دستش را می گرفتند که از زمین بلند شود. متوجه شد پسر معتادش به خاطر پول او را زده و داد و بیداد راه انداخته. دلش برای مادر بیچاره سوخت. سرش را پایین انداخت. آرام آرام خودش را از میان جمعیت بیرون کشید. 

وقتی رسید به سوپرمارکت دید دخترک کوچکی دستش را دراز کرده برای گدایی.

تو رو خدا خانم کمک کنید چند روزه هیچی نخوردم.

زهرا که دلش به رحم آمده بود دست کرد در کیفش و یک پنج هزار تومانی بهش داد.

بعد از خرید به خانه برگشت. خودش را روی مبل انداخت. لحظه ای به فکر فرو رفت. پیش خودش گفت من نه با خواهرشوهرم مشکلی دارم، نه مریض هستم، نه پسر معتاد دارم که کتکم بزند و نه دختری هستم که چند روز غذا نخورده باشد و گدایی کند. این ها مشکلاتی است که من فقط در عرض چند ساعت در ظاهر زندگی دیگران دیدم. مشکلاتی پنهانی شان بماند. پس چرا باید اجازه دهم موضوعات کم اهمیت ناراحتم کند. داشته هایم بیشتر از نداشته هایم نیست؟

از پنجره ی سالن پذیرایی نگاهی به بیرون انداختم. یاد کلونی زنبورها افتادم بس که شهر شلوغ و پر جمعیت بود. از آن بدتر ماشین های جور واجور و رنگارنگی بود که دود اگزوزشان، مشام شهر را پر کرده بود. حالم گرفته بود از این شلوغی و هوای دم کرده.  سید مجتبی صورت معصومش از تب گل انداخته بود. با دهان نفس می کشید. صدای خس خس سینه اش هنوز خوب نشده بود. فقط یک مادر می داند بچه ی مریض داشتن چه حالی دارد. خانه شده بود مثل بازار شام .یک دسته از وسایل توی کارتن بودند. یک دسته کف سالن لم داده بودند. این همه ریخت و پاش آزارم می داد ولی چه می شد کرد.

صاحب خانه مدتی بود پاهایش را کرده بود توی یک کفش که الا و لله باید خانه را تخلیه کنید. خواهرم خانه ندارد. می خواهد بیاید توی این خانه بشیند. حالا هر کی نداند ما که خوب می دانستیم خواهرش بنده خدا سال تا سال از ترس اخلاق تند برادرش به خانه اش پا هم نمی گذاشت چه برسد به این که جرئت کند اجاره نشینش باشد.  

یادم به حرف آقا سید مرتضی افتاد. می گفت مواظب باش گاهی تو فکر و تخیل هم آدم ممکنه غیبت کنه. به خودم گفتم آره دیگه راست می گه. هر چی باشه آسید چند سال درس طلبگی خونده. مردم روستامون رو سرش قسم می خورن. 

استغفرلله مریم دوباره زدی کوچه خاکی که… سعی کردم فکرهای بد را از خودم دور کنم. به آشپزخانه رفتم تا برای بچه سوپ درست کنم. بچه ام داشت از تب می سوخت. این داروها کی اثر می کند پس؟ 

قابلمه را برداشتم که گوشیم زنگ خورد. پیش شماره شهرمان بود. خدایا توی این گرفتاری ها فقط مهمان نباشد. خودت وضع خانه و زندگی ام را می بینی که. خواستم گوشی را جواب ندهم  ولی باز حرف های آقا سید پیش نظرم آمد. حواست باشه هیچ وقت حتی ادای دروغ گفتن رو هم در نیار… چشم همسر عزیزتر از جان!

گوشی را برداشتم. دقیقا همان چیزی بود که فکرش را می کردم. یک عده از بچه های طلبه حوزه به همراه همسران شان برای زیارت حضرت معصومه داشتند می آمدند این جا. برای ظهر دنبال جای اسکان بودند. خدایا چکار کنم من؟ توی این اوضاع چطور مهمان داری کنم؟

نگاهم به عکس حرم حضرت معصومه افتاد که آقاسید از مشهد خریده بود و حالا روی دیوار سالن جا خوش کرده بود. با خودم گفتم من کی هستم مهمان حضرت معصومه را قبول نکنم؟ گفتم قدمتون سر چشم. تشریف بیارید. گوشی را که قطع کردم دوباره نگاهی به عکس کردم. گفتم  بی بی جان! قدم زائرانت سر چشم ولی شما را به جان جوادتان برای ما هم یک خانه جور کنید تا از شر این صاحبخانه ی بد اخلاق خلاص شویم.

مهمان ها آمدند و رفتند. شب آقا سید با  یک بغل میوه و لبخند از راه رسید. گفت مریم خانم بیا خبر خوب دارم. خانه پیدا کردم. طبقه دوم خانه ی پدر یکی از دوستامه، اون هم نزدیک حرم. دیدی گفتم از کرامات خانم حضرت معصومه، آوارگی ما نیست. لبخندی شیرینی زد و با چشمک گفت دیدی شوهرت چقدر با جربزه است .

 به سید مجتبی که حالا  سالم روی روروک اش بازی می کرد، نگاه کردم. گفتم بله! صد البته که همین طوره. اما توی دلم می گفتم در اصل کار، کار شماست بی بی.

عمامه آقا سید را از سرش برداشتم. بهش گفتم راستی آقا! ناهار  مهمان داشتیم. هم ولایتی هامان از روستا آمده بودند زیارت. نگاه آقا سید برگشت سمت من. چشمانش روی چشمانم میخکوب شد. اشک هایش داشتند می گفتند او هم فهمیده.

شدنی نیست کَرَم داشته باشی اما

دستگیری نکنی دست به دامان شده را