هر روز برای رسیدن به محل کارم باید سوار اتوبوس می شدم. سفر با اتوبوس های درون شهری، با همه ی سختی هایش تجربه اجتماعی جالبی است. شناخت جامعه ی کوچک انسانی در یک فضای کوچک، همیشه لذت بخش است. آن روز هم مثل همیشه سوار اتوبوس شدم و از پنجره مشغول تماشای آدمهای جورواجور و دنیای هزار رنگ شان بودم.

صبح بود. نورِ آفتاب از شیشه ی جلوی ماشین به چشمانم می خورد. همین دیدن مسافرانی را که تازه سوار می شدند برایم سخت می کرد. در میان شلوغی ورود و خروج ها، نورصورتی رنگ کوچکی را دیدم. به زحمت اما به سرعت سعی می کرد خودش را به بالای پله های اتوبوس برساند.

جلوتر که آمد خوب دیدمش. دخترک هشت نه ساله ای با روپوش صورتی رنگ مخصوص مدرسه. کیفِ چرخ دارش را به زحمت جا به جا می کرد. صورت مهتاب گونی داشت. چشمان درشت و روشنش با فاصله زیادشان از یکدیگر، هر بیننده ای را متوجه خودش می کرد. ریز اندام و لاغر بود. پاهای کوچکش از زانو به طرفین خم شده بود و این باعث می شد دخترک نتواند به خوبی راه برود.

تمام طول مسیر حواسم را به خودش جلب کرده بود. غرور و حیای عجیبی در نگاه و رفتارش موج می زد. اتوبوس به ایستگاه آخر که رسید دخترک زودتر از من پیاده شد. اسکناس کهنه و مچاله ای از جیبش درآورد و داد به راننده. راننده پاهای دخترک را که دید نگاه پر محبتی بهش انداخت.

مدرسه می خوای بری دخترم؟ این طرفا که مدرسه نیست؟

دخترک با لحن معصومانه ای گفت: یه خیابون بالاتره.

می رسونمت.

راننده دستش را دراز کرد تا دستانش را برای بالا آمدن از پله ها بگیرد. دخترک نگاه نجیبش را به زمین دوخت. من دیگه بزرگ شدم. به سن تکلیف رسیدم.

لحن پر حیا و غرور دخترک مثل یک نسیم خوشبو در فضای اتوبوس پیچید. نگاه که می کردی روسری ها جلو آمده بود.

این صحنه ها من را یاد حدیثی از امیر المومنین انداخت:

اَلحَياءُ مِفتاحُ كُلِّ الخَيرِ

حيا كليد همه خوبى هاست.

وقتی هجوم بی امان نگاه های هرزه به سویت پرتاب می شود بترس و از این ترست به خود ببال که دختراگی یعنی این.

وقتی دست های شیطان صفت و کرکس های گرسنه ،خیال ربایش مرد زندگیت را دارند، بخیل باش و با چنگ و دندان زندگیت را نگه دار که زنانگی یعنی این.

وقتی فرزندت را موج های ناجوانمرد بدی و رذالت در برگرفته، خودت را به دریا بزن و فنا شو و فرزندت را نجات بده که مادرانگی یعنی این.

وقتی تازیانه های عمر و رگبار پیری و رخوت والدینت را نشانه می گیرند، کمر راست کن و کمرشان باش که دخترانگی یعنی این.

دختر بودن، مادر بودن و کلا زن بودن موهبتی است که سهم هر کس نمی شود.

اگر می خواهی زندگی کنی، دخترانگی کن که دختر، لبخند خدا به زندگی است.

با عشـق و علـاقه، آن مانتوی فیـروزه ای را که تازه برای مهـمانی خـریده ام می پوشم. روسریِ سورمه ایم را که در آن ترمه دوزی های آبی لاجوردی است، از داخل کمد بر می دارم و آن را لـبـنانی می بـندم. بهترین لباس هایم را پوشیده ام. همیشه همین جور است هر وقت لباس تازه ای می خرم اولین جایی که می پوشمش حـرم توست تا به خیال خودم آن را متـبرک کنـم. با ذوق و شـوق سوار ماشین می شویم و راه می افتـیم سویِ حـرم عمه جان! این لفظِ صمیمی را اولین بار از پدرم شنیدم که به شما می گفت عمه جان! ارادت او نسبت به شما به مـا هم منتقل شد و ما هم شما را عمه جان صدا می زنیم. به سمت پارکینگ شرقیِ حرم حرکت می کنیم. از دور گنـبد و گلدسته هایِ زیبایتان پیداست. چشمانم با دیدن گنبد باصفایتان برق می زند و بی اراده لبخندی بر لبم می نشیند. زیر لب سلامی می دهیم. “السلام علیک یا فاطمه المعصومه یا بنت موسی بن جعفر".
ماشین را پارک می کنیم و از میان هیاهوی دست فروش ها، راهی حرم می شویم. قدم هایمان را  به نشانه ادب آرام و شمرده بر می داریم. بعد از وارسی وسایل مان، وارد حرم می شویـم. نمی دانم چرا؟ اما من هم مثل همه به سمت درب ورودی می روم و بر آن بوسه می زنم. دو قدمِ دیگر بر می دارم. و این منم و گنبد زیبایتان از نزدیک تر. دوباره سلام می کنم. صحنِ آینه کاری شده ی روبرویم مسحورم می کند. معطل نمی کنم و از همان صحن وارد قسمـت بانوان می شوم. “به سمت ضریح”  بارها و بارها این مسیر را آمده ام و این تابلو را دیده ام اما باز هم برایم تازه است. به ضریح که می رسم چشم هایم پر از اشک است. دوباره سلام می دهم. برایم لذت بخش است این سلام ها.  یک گوشه خالی در اطراف ضریح پیدا می کنم و می روم آن جا می نشینم. خیره بر ضریح ات به کریمه بودنت  فکر می کنم. به آن روزهایی که خواهرم به امید همسایه شدنـت هر روز زیارتتان را می خواند و دعایش مستجاب شد. به آن روزهـایی که برا حل شدن مشکلم پیش شما می آمدم و مشکلم بر طرف شد. کرامت خاندان شما بی انتها است. خادم ها مشغول راهنمایی زوار هستند. یعنی می شود من هم روزی خادم حرم تان بشوم؟ دل کندن از این حریم سخت است اما وقت نماز است. خودم را به شبستان امام خمینی می رسانم و میان صف های جـمـاعت جا می گیرم و قامت می بندم. چه زیارت دلنشینی عمه جانم. آمده بودم تولدتان را تبریک بگویم. اما دلتنگی است دیگر! شب تولدتان هم به جای تبریک، درد دل کردم.

عمه مهربانم
تولـدت مبارک

نرجس سادات حقایقی 

امروز ظهر وقتی کلید را میان قفل در چرخاندم توی خلوتی گرم تابستانی کوچه، پدری میانسال کت طوسی اش را انداخته بود روی دستش و حتما داشت می رفت خانه. همان لحظه که دیدمش من هم دلم پدر خواست. خیلی وقت ها دلم این را خواسته اما خیالم را سر به مهر گذاشته ام همیشه. می دانم اگر پرده از خیالم بردارم حتا اگر کسی در جوابم حرفی هم نزند محال است توی دلش نگوید دختر گنده و این خیال بافی ها؟ نه این که فکر کنید من دختر بابایی ای بوده ام و حالا برای همین دلم هوای پدرم را کرده. نه! پدر داشتن برای دخترها یعنی پناه داشتن و این نیاز به پناه سن وسال نمی شناسد. همیشگی است. برای من، روز دختر در نسبت بین پدر-دختری تعریف می شود و اصلا دیفالتش این است که این روز را باباها به دخترها تبریک بگویند. برایشان هدیه بخرند. قربان صدقه شان بروند و دخترها دلشان غنج برود برای این جنس دوست داشتن مدام و جاری. حتا اگر دختری همسر دار هم بشود، مادر هم بشود باز هم این دخترانه پدرانه به قوت خودش باقی خواهد ماند و اگر روزگار بر مدار دل آدمی نچرخد و پدری این روز را کنار دخترش نباشد اما این قرارداد تا ابد میان شان برقرار خواهد ماند که دختران آبروی پدران خواهند ماند.